Cudowny operator

Czy tego dnia objawiłem się jako "cudowny doktor", czerpiący inspirację z Kosmosu, z poprzednich wcieleń czy może podpowiedzi duchów? Nie, nie dajmy się zwariować. Rzeczywistość jest o wiele bardziej prozaiczna. Przez lata pracowałem jako ginekolog i wielokrotnie wykonywałem bardziej skomplikowane zabiegi w ambulatorium Instytutu Onkologii. Wymagały zegarmistrzowskiej precyzji i udźwignięcia ogromnej odpowiedzialności. Poza tym bezcenna była praktyka na psach w Akademii Białostockiej, gdy miałem jeszcze ambitne plany związane z transplantacjami serca. Wreszcie lektura amerykańskich książek chirurgicznych. Pozornie wszystko tam było precyzyjnie przedstawione, a jednak istniał spory margines niewiadomych, coś co można było zrozumieć i sprawdzić jedynie praktykując samodzielnie.

Ludzie są tylko podobni do siebie. Tak jak linie papilarne. Niby takie same, w tych samych miejscach, a jednak każda inna. Z nasieniowodami jest podobnie. Już na pierwszym roku studenci poznają ich przebieg, ale gdy jako lekarze zajrzą pod skórę moszny, mogą tam znaleźć wszystko, tylko nie to, co było na książkowych rysunkach. Są jednak pewne prawidłowości, które poznaje się i weryfikuje w praktyce. Wówczas, nawet gdy nasieniowody meandrują sobie względnie swobodnie, można je znaleźć i zoperować.

Pierwsze sukcesy nie uśpiły mojej przyrodzonej ciekawości, ale zachęciły mnie do dalszego śledzenia prasy przedmiotowej. W rodzimej bibliografii nie było literatury, ale w amerykańskiej stale pojawiały się nowości. Tam operowali od wielu lat, doskonaląc warsztat i wprowadzając innowacje.

Byłem jednym z pionierów polskiej wazektomii, ale dzięki lekturze nie musiałem zbytnio eksperymentować, wykorzystując prace bardziej doświadczonych kolegów zza oceanu. Pierwsza samodzielna wazektomia była przełomowym dniem. Uwierzyłem w swoje możliwości, ale nie zachłysnąłem się genialnością. Z czasem przybywało pacjentów i jednocześnie doświadczenia. Każdy pacjent wymagał indywidualnego potraktowania. O jakiejkolwiek taśmie operacyjnej nie mogło być mowy. Z dnia na dzień nabierałem wprawy, niemniej jednak zdarzały się okoliczności wymagające korygowania zabiegu. Po ośmiu tygodniach pacjent miał obowiązek zrobić test plemników. Teoretycznie po przecięciu nasieniowodu nie powinno już ich być, ale bywały. Wówczas przyjeżdżał do mnie na korektę, która definitywnie rozwiązywała problem. Nigdy nie musiałem poprawiać wazektomii po raz drugi.

Po dwóch latach znalazłem aparat do miejscowego znieczulenia w amerykańskiej firmie Meditech, dzięki czemu zrezygnowałem z usypiania pacjentów. To bardzo usprawniło moją pracę. Pacjent kładł się z nieco wymuszonym uśmiechem na stole, a po kilku minutach, nie przestając żartować, schodził mile zaskoczony, że tak się to sprawnie odbyło i samodzielnie wracał do domu.

No, wystarczy tego wspominania, żeby nie przyznać się do prawdy zawartej w wierszu Ludwika Jerzego Kerna pod tytułem "O pierniczeniu", wydrukowanym przed laty w "Przekroju" Jeżeli będziesz pan wspominać swoje stare dzieje, To znak to nieomylny, że pan pierniczeje.