O swoich problemach przed podjęciem wazektomii już napisałem, a teraz będzie o samej operacji. Proszę się nie obawiać. O żadnych drastycznych szczegółach nie będzie nawet sylaby, bo takich w ogóle nie ma. Pewne trudności mogą pojawić w pierwszym etapie zabiegu, z wyczuciem pod skórą nasieniowodów u otyłych pacjentów, ale to też przy odpowiedniej wprawie jest do pokonania. Wstępne trudności czasami wydłużają zabieg o kilka minut. To wszystko.
Operację rozpoczynamy od zdezynfekowania pola operacyjnego. Następnie czterema palcami, kciukami i wskazującymi wyczuwamy pod skórą moszny nasieniowody.
Rzadko, bo rzadko, ale zdarzają się trudności i anatomiczne anomalie, które czasami wydłużą czas zabiegu o kilka minut. Po zlokalizowaniu ich wprowadzamy najważniejszy element zabiegu: chwyt trzech palców, podczas którego chwytam nasieniowód i razem ze skórą umocowuję go na palcu wskazującym (zdjęcie 1).
Mając go w palcach, znieczulam pole operacyjne, używając cienkiego strumienia środka znieczulającego. Znieczulenie jest pokazane na filmie na stronie wazektomia.com Pacjent nie zdąży się nawet skrzywić. Zresztą, nie ma powodów. Śladowy dyskomfort trwa zaledwie chwilę i można go porównać do łagodnego pstryknięcie gumką (zdjęcie 2). Po pięciu sekundach pacjent nie czuje już niczego i mogę przystąpić do zabiegu. Nie używamy skalpela ani żadnego ostrego narzędzia. Aby dostać się pod spód skóry do nasieniowodów, wystarczy rozwarstwienie jej specjalnym zakrzywionym peanem (zdjęcie 3). Trwa to kilkadziesiąt sekund, przynajmniej po osiągnieciu odpowiedniej wprawy, a o takiej możemy spokojnie mówić, mając doświadczenie nabyte w czasie wykonania kilku tysięcy zabiegów. Przez powstały otwór wysuwa się nasieniowód, który przytrzymujemy peanem.
Następnie wycinamy kilka milimetrów nasieniowodu, zabezpieczamy końcówki niezawodnymi nićmi chirurgicznymi oraz wykonujemy elektrokoagulację. Przecięte nasieniowody same chowają się pod skórą, odnajdując dla siebie nowe miejsca. Pozostaje jedynie usunięcie narzędzi, aby warstwy skóry, też same, mogły się ułożyć. Organizm ma wspaniałą pamięć swojej budowy i wie, jak powinien wyglądać, dzięki czemu wszystko samo wraca do punktu wyjścia. Nie ma krwawienia, nie ma bólu, praktycznie nie ma śladu. Dla świętego spokoju asysta nakłada malutki opatrunek i omawia dalsze zachowanie po zabiegu, zalecając delikatne mycie pod prysznicem i przez kilka dni unikanie moczenia się w wannie.
To wszystko. Niby proste, a jednak jest dla wielu operatorów problemem nie do pokonania. Tak wygląda w ogromnym skrócie stosowana totalna wazektomia dająca stuprocentową gwarancję bezpłodności.
Nie ma lepszej i bardziej niezawodnej metody, chociaż w klinikach na Zachodzie stale się eksperymentuje i szuka innych rozwiązań, na przykład nakładanie klamerek zaciskowych z poliuretanu.
Czy są lepsze? Trudno powiedzieć. Są droższe, wymagają użycia specjalnego narzędzia do zaciskania, a poza tym wydłużają o minutę czy dwie czas zabiegu, a dla pacjenta na stole każda chwila jest bezcenna.
Jeżeli pacjent zażyczy sobie, żeby je założyć, nie widzę problemu.
