Wojna o wazektomię

W latach pięćdziesiątych rozpoczęła się batalia o status wazektomii. Brali w niej udział lekarze, politycy, etycy i duchowni.

Nie zapraszano na obrady i kongresy kobiet, wychodząc z założenia, że sprawa ich nie dotyczy. Zastanawiano się, czy jest to zabieg leczniczy, a jeżeli tak, to jakie są wskazania do jego wykonania? Czy nie należy go zakazać, aby nie był wykorzystany do zbrodniczych celów eugenicznych? Czy może jest jedynie fanaberią znudzonych bogaczy, którzy chcą się za wszelką cenę odmłodzić, nawet kosztem poprawiania Pana Boga?

Impas przełamał raport opublikowany w 1963 roku przez doktora Thomasa Poffenbergera z Kalifornii, który po przeanalizowaniu dwóch tysięcy dokumentów zabiegowych stwierdził autorytatywnie, że jego pacjenci, przyjeżdzający nawet z odległego Wschodniego Wybrzeża, należeli do racjonalistów.

Nie byli naiwnymi fantastami, liczącymi na nieustające pasmo cudów po stosunkowo łagodnym zabiegu przeprowadzonym jedynie na nasieniowodach, a nie na duszy czy innym magicznym elemencie budulcowym pacjenta.

Motywem skłaniającym chętnych do poddania się zabiegowi było wyłącznie dobro ich rodziny. Chcieli mieć wpływ na planowanie rodziny i swobodne korzystanie z przysługujących jej praw, a nie myśleli o eksplozji bujnej fryzury na swojej łysinie. Odmłodzenie i potencja kwalifikująca do zrobienia kariery w filmach dla dorosłych były przez realistów traktowane niezbyt poważnie.

Lekarz stwierdził jednoznacznie, że podstawowym celem wazektomii jest antykoncepcja, a pozostałe domniemane profity należy traktować marginalnie. Porównał zabieg do dolara, który jest przede wszystkim środkiem płatniczym, a jedynie przy okazji ładnie prezentuje się w portfelu.

Pomysł wykorzystania idei antykoncepcyjnej trafił do Indii borykającej się ze strasznym przeludnieniem. Stworzono tam niemal kult wazektomii, a do dobrego tonu należało poddanie się zabiegowi. Kampania reklamowa objęła cały kraj, a jej finałem było zorganizowanie Festiwalu Planowania Rodziny w Koczi w 1971 roku, gdzie w ciągu miesiąca zoperowano, po bardzo promocyjnych cenach, ponad sześćdziesiąt tysięcy pacjentów. Od tego czasu przeprowadza się tam rocznie po siedem milionów wazektomii. Zabiegi są wykonywane w mobilnych gabinetach zabiegowych, w zaadaptowanych na szpitaliki wagonach kolejowych i w ciągniętych przez traktory kilkunastu połączonych przyczepach kampingowych. Pomimo fatalnych warunków sanitarnych, po zabiegach nie ma więcej powikłań niż po przeprowadzonych w renomowanych zachodnich klinikach, a to świadczy wyłącznie o mistrzostwie hinduskich lekarzy.

Pomysł taśmowych zabiegów podchwycili Chińczycy, i chcąc usprawnić procedurę, wprowadzili wazektomię bez skalpela. Rozwarstwienie skóry zaproponowane przez doktora Li Shunqianga przyśpieszało i usprawniało zabieg. Nie było krwawienia, szycia, zamiast dużego opatrunku wystarczał mały plasterek. Było to znaczące odkrycie, co jednak nie wystarczało do natychmiastowego jego wprowadzenia w Europie i USA. Przyczyną zwłoki nie była blokada tworzona przez Wielki Mur Chiński, ale śmieszne kwestie ambicjonalne.

Wynalazcą kolejnego usprawnienia był doktor Ronald Weiss z Uniwersytetu Ottawy w Kanadzie, który w 2005 roku zastosował środek znieczulający podawany pod ciśnieniem przez skórę w okolicę przebiegu nasieniowodów. Dzięki temu używał zaledwie jedną dziesiątą objętości tradycyjnego środka znieczulającego, a zabieg można było rozpocząć pięć sekund po podaniu. Nie było bólu, powikłań, a stres pacjenta był ograniczony do minimum.