Kontrowersyjna „metoda kanadyjska”

Informację o "metodzie" zamieszczam specjalnie na prośbę dziesiątków pacjentów, którzy stale zadają pytania z nią związane.

Wazektomia, pomimo pozornej prostoty, jest operacją wymagającą nie tylko zegarmistrzowskiej precyzji, ale dającą też duże pole manewru do wprowadzenia innowacji.

Większość proponowanych technik operacyjnych znalazło się w Raporcie Amerykańskiego Towarzystwa Urologicznego, gdzie zebrano dane z kilkudziesięciu tysięcy operacji wykonywanych w USA i Kanadzie.

Wszystkie metody mają wspólny mianownik: przecięcie nasieniowodów, przypalenie końcówek i założenie poliuretanowych plastikowych zacisków lub nici chirurgicznych. Skuteczność zabiegu, w totalnej wazektomii zwana współczynnikiem niepowodzenia, sięga dwóch tysięcznych procenta ( dwa promile), czyli na tysiąc operowanych pacjentów, u dwóch należy przeprowadzić drobną korektę.

Jedna z technik, zwana "metodą kanadyjską" budzi uzasadnione zastrzeżenia. Polega na zablokowania tylko jednego końca nasieniowodu od strony brzusznej, natomiast druga część jest otwarta do jamy otrzewnej, na skutek czego trafia tam wszystko, co jest produkowane przez jądra.

Metoda polegająca na uwolnieniu nasieniowodów z drugiej strony, od najądrza, jest opisana w Raporcie Amerykańskiego Towarzystwa Urologicznego – ATU. Przeanalizowano tam prace na temat wazektomii od 1949 roku, ale nie ma żadnej wzmianki o tak zwanej "metodzie kanadyjskiej".

Co w niej budzi nasze uzasadnione zastrzeżenia? Przede wszystkim, lekceważenie zdrowia pacjentów. Po jakimś czasie nasieniowody same się zasklepiają, ale zanim to nastąpi może wydarzyć się wszystko, o czym nikt nie marzy. Powstanie ziarniaków, stanów zapalnych, obrzmień, zasinień, bolesności przy poruszaniu się jest normą trwającą wiele tygodni, a nawet miesięcy. Dodatkowo może powstać immunizacja plemników, czyli potraktowanie ich przez organizm jako obcego ciała, przeciwko któremu wytworzą przeciwciała. Są już prace naukowe na ten temat.

Nasze zasoby energetyczne nie są niewyczerpane. Gdy zorganizujemy naturalną obronę w jednym miejscu, może zabraknąć sił do zwalczenia zagrożenia w innym, a wówczas konsekwencje mogą być poważne. Ponadto, współczynnik nieskuteczności "metody kanadyjskiej" ledwie przekracza półtora procent. Nasieniowody potrafią się zespolić nawet po dłuższym czasie, co stawia samą ideę wazektomii pod znakiem zapytania.

Komu potrzebne jest takie postępowanie? Pacjentom zdecydowanie nie, lekarzom teoretycznie też nie powinno, ale wiadomo, że jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze.

W Kanadzie wazektomia jest całkowicie refundowana przez państwo, a dzięki zaoszczędzeniu na każdym pacjencie dwóch zacisków czy kilkunastu centymetrów nitki, skarb państwa Kanady oszczędza spore kwoty. Zarabiają na tym również lekarze. Za zabieg pacjenci nie płacą, ale za leczenie będące następstwem komplikacji muszą już głęboko sięgać do kieszeni. Ten fragment tekstu jest podyktowany częstymi pytaniami pacjentów, którzy proszą o wyjaśnienie różnic pomiędzy metodami stosowanymi w wazektomii. Najczęściej odsyłam pacjenta do tekstu Raportu Amerykańskiego Towarzystwa Urologicznego (ATU).

Cały tekst ATU znajduje się na stronie wazektomia.com