Wazektomia według asystentki operatora

Mam przyjemność asystować doktorowi Siwikowi w czasie operowania przez niego wazektomii i rewazektomii. Nie jestem w pracy nowicjuszką. Widziałam wiele operacji, ale dopiero tutaj dostrzegłam niekwestionowane mistrzostwo. Zabieg nie przypomina operacji, nerwowej atmosfery znamiennej dla sali operacyjnej czy nawet zabiegowej, ale klasyczny taniec.

Ruchy operatora są płynne, wyważone, spokojne, chociaż stanowcze, gdy zajdzie ku temu potrzeba. Czasami odnoszę wrażenie, że brakuje jedynie muzyki do stworzenia atmosfery beztroski i fiesty, co w gruncie rzeczy nie bardzo odbiega od rzeczywistości.

Sam zabieg nie jest fiestą, ale zapowiedzią swobodnej fiesty, gdy już zniknie z zablokowanego odcinka nasieniowodu ostatni aktywny plemnik. Wówczas partnerzy mogą sobie pozwolić na najbardziej szalone ekwilibrystyki seksualne, bez cienia obaw o zagrożenie ciążą.

Pewne zakłócenie w wazektomicznym tańcu występują przy bardzo otyłych pacjentach. Gdy taki się pojawi w ulokowanej tuż obok gabinetu łazience pełniącej funkcję przebieralni, wówczas przygotowuję specjalne narzędzia. Dodatkowe szczypczyki do zapięcia nasieniowodów wraz z okalającymi tkankami. Czasami pacjenci mają grubą skórę z dużą ilością twardego kolagenu. Wtedy pojawia się konieczność użycia narzędzia do odsłonięcia brzegów skóry. Zabieg jest nieco trudniejszy i trwa kilka minut dłużej, ale to nie przekłada się ani na pojawienie się bólu, ani na jakość. Pacjenci mają różną budowę, ale doktora chyba nic nie jest w stanie zaskoczyć.

Robimy wszystko perfekcyjnie, ale to dopiero połowa sukcesu. Nie jestem zwolenniczką ograniczeń, procedur, czy jakichkolwiek biurokratycznych wynalazków, ale fizjologia rządzi się twardymi prawami, których przestrzeganie jest wymogiem chwili.

Nie chcemy uwalniać pacjentów od obawy przed niechcianą ciążą, a następnie nakładać im kagańca ograniczającego aktywność fizyczną. Nie to jest naszym celem, ale nie możemy zlekceważyć ranki, nawet malutkiej, niemal niewidocznej. Każda musi mieć czas na regenerację, na zagojenie się i zabliźnienie. Moczenie się w wannie tuż po zabiegu jest prowokowaniem losu. Opłukanie ciepłą wodą pod prysznicem nie stwarza cienia zagrożenia.

Uprawianie seksu zaraz po wyjściu z gabinetu, czyli sprawdzanie: jak to teraz będzie, też należy przełożyć na później. Kilkudniową czystość seksualną można jakoś przeboleć, pocieszając się nadzieją na szalone odrobienie zaległości za jakiś czas.

Przypominanie o elementarnych zaleceniach pozabiegowych należy do moich obowiązków. Staram się to zrobić bez zwłoki, gdy pacjent jest jeszcze w gabinecie, ale to się nie sprawdza. Z moich obserwacji wynika, że istnieje ścisła korelacja pomiędzy spodniami a zdolnością kojarzenia pacjentów. Dopóki nie mają ich na sobie, nic do nich nie trafia, a gdy już je naciągną, śpieszą się do wyjścia. Ale jakoś sobie radzę.