Mężczyźni po wazektomii żyją dłużej

Mogą nawet przeżyć sto lat, zapewniając sobie sprawność fizyczną i umysłową do bardzo podeszłego wieku. Nie jest to ani błąd, ani żart, ani slogan życzeniowy typu: jak by to dobrze było, gdyby było. Musimy jednak uczciwie przyznać, że weryfikacja może nastąpić dopiero w XXIII wieku, co może być przywilejem wielu współczesnych pacjentów. Póki co musimy się oprzeć na niebudzących cienia wątpliwości przekazach historycznych.

Średnia życia ludności w starożytnych Chinach była niska. Panienki wychodziły za mąż w wieku dwunastu lat, mając dwadzieścia pięć zostawały babciami, a trzydziestolatki uchodziły już za dostojne matrony. Mężczyźni żyli o pięć lat krócej, ginąc w nieustających wojnach, czy na skutek niedożywienia i wyczerpującej pracy. Równocześnie z nimi żył legendarny, lecz historyczny Huang Di – Żółty Cesarz (2712–2599), który przeżył 113 lat, przechodząc na cesarską emeryturę, czyli oddając berło następcy, mając 111 lat. Władca uchodził za nieśmiertelnego, czemu trudno się dziwić. Przeżył prawie cztery pokolenia swoich poddanych.

Jaka była cesarska recepta na długowieczność? Poddał się zabiegowi wazektomii? Nie, wtedy pewnie jej nie operowali, poza tym cesarz nie musiał się niepokoić ciążą swoich kilkuset konkubin. Przyczyna wieczności tkwiła w praktykowanym w kręgach cesarskich tao seks, czyli stosunkach bez wytrysku. Było to dość trudne i dopóki nie opanowało się techniki i nie nabyło wprawy, mało komfortowe, ale umożliwiało usatysfakcjonowanie w ciągu jednej nocy kilku konkubin, co należało do dobrego tonu tych, których stać było na posiadanie haremu. Zauważono ponadto, że mężczyźni praktykujący tę metodę żyją dłużej, ciesząc się lepszym zdrowiem od uprawiających tradycyjny seks.

Spostrzeżenia starożytnych Chińczyków trafiły do współczesnych laboratoriów, gdzie zweryfikowano zakrawający na mit przekaz. Analizy miały zaskakujący finał: sprowadziły legendę na twardy naukowy grunt. Wyodrębniono ze spermy między innymi dwa związki: sperminę i sperminidynę. Nadal są obiektem badań od blisko pięćdziesięciu lat, bardzo niechętnie ujawniając swoje sekrety. Nazwano je roboczo hormonami długowieczności, ale już dziś wiadomo, że wachlarz ich działania jest bardzo szeroki. Są odpowiedzialne za harmoniczny metabolizm organizmu i spowalnianie procesu degeneracji komórek, stymulują procesy zachodzące w kwasach nukleinowych, odpowiedzialne za adaptowanie organizmu do zmieniających się warunków środowiska, na przykład zanieczyszczenia powietrza, względnie łagodzenia wpływu trucizn powszechnie używanych do konserwowania pokarmów.

Pacjenci po wazektomii produkują plemniki w jądrach i najądrzach bez żadnych ograniczeń, lecz ich nie wydalają. Hormony nie opuszczają organizmu w czasie wytrysku, ale ulegają wchłonięciu i wzmacniają organizm. Obecny, średni wiek mężczyzn w Europie oscyluje wokół 80 lat, ale dzięki wspomaganiu przez własne hormony może być wydłużony do stu, może nawet więcej lat.

Jakoś nikt nie uświadamia sobie, że jedną z podstawowych cech cywilizacji jest chemiczne konserwowanie pokarmów. Substancje spowalniające względnie blokujące wegetację bakterii gnilnych stale znajdują się w spożywanym przez nas pokarmie. Trafiają do naszych organizmów, zmieniając nasz metabolizm. Czy jesteśmy konserwowani jak jedzone przez nas pokarmy, czy może przyśpieszają proces starzenia? Badania na ten są prowadzone, ale ich wyniki utajniane względnie zafałszowane.

Nie zmienia to postaci rzeczy, że konsumowanie konserwantów jeszcze nikomu nie wyszło na zdrowie, a jedynym racjonalnym rozwiązaniem jest uruchomienie procesu oczyszczania organizmu. Naturalnie wchłonięte hormony spermy przyśpieszają proces oczyszczenia, stymulując pracę nerek, płuc i skóry.