Rewazektomia – przywrócenie naturalnej zdolności do reprodukcji

Los nie skąpi nam niespodzianek. Czasami związek uznany pierwotnie za "do swych wspólnych dni ostatnich" rozpada się. Mężczyzna znajduje sobie nową partnerkę, a chce mieć z nią dzieci. Są też pary, które po wielu latach planują jeszcze jedno dziecko, a cała rodzina jest nastawiona do tego projektu pomyślnie. Wówczas jednym z rozwiązań jest rewazektomia, służąca do przywrócenie tradycyjnie pojmowanej płodności. Decyduje się na nią około trzech procent pacjentów po wazektomii.

Rewazektomia nie jest zabiegiem trwającym kilka minut. Jest to już poważna, bardzo precyzyjna operacja, w której bierze udział dwóch operatorów, anestezjolog i pielęgniarka operacyjna. Polega na wypreparowaniu zrostów, jakie powstają w następstwie wazektomii, dotarcia do drożnych fragmentów nasieniowodów i połączeniu ich. Przypomina operacje kardiochirurgiczne lub naczyniowe, wymagające precyzji, wprawy i niezwykłej dokładności. Ogromną wagę ma również doświadczenie. Przecięte nasieniowody potrafią schować się lepiej niż dzieci w zabawie w chowanego, a potem trzeba jeszcze znaleźć sposób, aby je jakoś przekonać do powtórnego połączenia.

Wypreparowane fragmenty należy połączyć szwami w kilku miejscach. Ścianki muszą ściśle przylegać, ale nie może być zwężenia, co często przyczynia się do powstania blizny i samoistnego zamknięcia światła nasieniowodu.

Amerykanie, mający skłonność do robienia show nawet z zabiegu operacyjnego, wykonują rewazektomię w dużych salach operacyjnych, co trwa około pięciu godzin. Cena jest adekwatna do miejsca, stopnia dramaturgii i sławy operatora. W Phoenix w stanie Arizona i Portland w stanie Oregon rewazektomia kosztuje dwadzieścia tysięcy dolarów, w Chicago już dwadzieścia pięć, a chirurdzy sław w Nowym Yorku czy Los Angeles winszują sobie już trzydzieści tysięcy. My mamy nieco skromniejsze realia i mniejszą skłonność do gwiazdorskich stawek, na czym zyskują jedynie pacjenci. Wykorzystujemy swoją wiedzę i ekspresję twórczą, dzięki czemu operacja jest wykonywana w normalnym gabinecie zabiegowym, trwa około półtorej godziny, czasami kilkanaście minut dłużej, a jej koszt to dziewiętnaście tysięcy dziewięćset złotych.

Pierwszą rewazektomię wykonałem przed pięciu laty, asystując doświadczonemu urologowi, doktorowi Andrzejowi Zajdzie. Zabieg się udał, ale mieliśmy wiele zastrzeżeń do siebie, co jest naturalne przy podejmowaniu nowych wyzwań. Znaliśmy teorię, byliśmy praktykami, ale nie ustrzegliśmy się wielu, może nie tyle błędów, ale niedociągnięć. Dzisiaj, po wykonaniu kilkudziesięciu zabiegów, rewazektomia nie ma dla mnie tajemnic, ale nadal borykam się z wieloma problemami wymagającymi rozwiązania, a przynamniej udoskonalenia.

Jeżeli operuję pacjenta, który kiedyś poddał się u mnie wazektomii, zabieg jest stosunkowo prosty. Wiem, gdzie szukać szwów, zrostów, nasieniowody nie są nigdzie uszkodzone, ale gdy przyjeżdżają pacjenci ze świata, na przykład z Australii czy Ameryki, zwraca uwagę widok tego, co pojawia się pod skórą.

Nasieniowody bywają przycięte tuż przy najądrzach, poszarpane, zawiązane prawie na pętelkę. Z drugiej strony uciekają gdzieś do pierścienia pachwinowego. Wówczas stosunkowo prosty zabieg urasta do wielogodzinnej operacji, praktycznie do plastyki nasieniowodów, a rezultat, pomimo starań i wieloletniej praktyki, nie zawsze jest zadowalający. Czasami bardzo trudno poprawić to, co zostało zepsute przed wieloma laty.

Osiągnąłem już ogromną sprawność, o czym świadczy czas wykonywania rewazektomii rzadko przekraczający półtorej godziny, jak również znikoma liczba reklamacji. Podjąłem już szkolenie młodych kadr, którym za kilka lat przekażę pałeczkę.

Jeżeli rewazektomia nie zdoła przywrócić spodziewanej płodności, jedynym sposobem na doczekanie się potomków jest zapłodnienie in vitro. Można użyć swoich plemników, zdeponowanych zawczasu w banku spermy względnie pobrać je bezpośrednio z najądrza, co jest zabiegiem o stopniu trudności porównywalnym do pobrania krwi.