Składanie ofiar z ludzi

Raz puszczone luźno wodze swobody seksualnej nie dały się ujarzmić, co pomimo ogromnej śmiertelności noworodków, dzieci i położnic, przełożyło się na zabójczą w skutkach plenność. Populacja powiększała się w postępie geometrycznym, a pożywienia przybywało w postępie arytmetycznym, co miało fatalny finał: głód i rozpaczliwe, na ogół nieprzemyślane poszukiwanie wyjścia z matni.

Gdy nie było już czego nadziać na ruszt czy upiec w popiele, rozpoczęła się brutalna, bezpardonowa walka o przetrwanie. Obsiewanie wydartych lasom poletek było odkryciem, ale nie zawsze na miarę zaspokojenia głodu, wobec czego podjęto bezlitosną eliminację wszystkich, którzy jedli więcej niż mogli dostarczyć jedzenia, a ponadto – w mniemaniu decydentów – nie byli niezbędni do funkcjonowania plemienia czy państwa. Do barbarzyńskich praktyk dorobiono z czasem treści ideologiczne, co legitymizowało makabryczne praktyki.

Składanie ofiar z ludzi nasilało się jesienią, gdy po zbiorach okazywało się, że jedzenia dla wszystkich nie wystarczy oraz w czasie głodowego przednówka. Próba przetrwania kosztem życia ludzkiego przybierała różne, ale zawsze makabryczne formy. W Skandynawii i na Bałkanach zabijano starców specjalną maczugą śmierci, po czym wyprawiano im uroczysty pogrzeb. Na Wyspach Brytyjskich zostawiano niemowlęta na pastwę zwierząt w lesie, podobno robiono ze starszymi dziewczynkami na Półwyspie Skandynawskim. W Indiach i wśród ludów indoeuropejskich wdowa ginęła na stosie ze zmarłym mężem. W Chinach rola kapłana śmierci przypadała ojcu, który wybierał najmniej wartościowe dziecko i wlókł je na ubój do kata. Potem z ciała gotowano zupę, smażono mięso i peklowano, aby nadawało się do dłuższego przechowywania. W czasach głodu towarzyszącego rewolucji Mao Tse-Tunga dziewczynki topiono zaraz po urodzeniu. Na porodówce stało wiadro z wodą. Gdy rodziła się dziewczynka, lekarz wychodził na kilka minut, z sali, a po powrocie spokojnie podpisywał akt urodzenia martwego noworodka. Powszechność koszmarnego zjawiska doprowadziła do zachwiania równowagi demograficznej. Koniecznością stało się ekspediowanie mężczyzn do pracy w Afryce, Australii i Ameryce Południowej, aby pozbyć się ich nadmiaru i uniknąć zagrożenia wybuchu rozruchów, może nawet wojny domowej.