Komu definitywnie przeszkadza wazektomia?

Odwiecznym wrogiem właścicieli niewolników byli władcy znający metody ograniczające przyrost naturalny.

Wówczas człowiek był tylko przedmiotem, czyli towarem, który można było sprzedać lub kupić, a antykoncepcja ograniczała ilość rąk do pracy, uderzając w podstawowe prawo własności. Walka nie toczyła się o człowieka, ale jedynie o wartość, jaką sobą przedstawiał.

W starożytnym Egipcie magów znających metody antykoncepcji wrzucano do basenów z głodnymi krokodylami. W Rzymie karmiono nimi mureny, a w średniowieczu i renesansie wiedźmy palono na stosach, imputując im popełnienie mniej lub bardziej absurdalnych zbrodni.

Można domniemywać, że w naszych czasach barbarzyńskie praktyki zostały zarzucone. O nie, tak dobrze nie jest.

W USA nie zostało uchylone prawo Cornisha z 1883 roku, dopuszczające skazanie na 20 lat osoby promującej stosowanie antykoncepcji.

W encyklice "Humanae Vitae" papieża Pawła VI środki antykoncepcyjne były generalnie uznane za kolidujące z prawem boskim, a ich stosowanie usprawiedliwiały okoliczności związane z ratowaniem zdrowia, co zostało omówione w rozdziale "Wazektomia a religie".

Stanowisko polskich hierarchów kościelnych wyznaczała linia postępowania ultrakonserwatywnego papieża Jana Pawła II, którego twarde stanowisko przyczyniło się do śmierci na AIDS milionów mieszkańców Afryki, zabraniając im stosowania prezerwatyw. Podważenie dogmatu o takim ciężarze emocjonalnym nadal jest ogromnym wyzwaniem, a jednak lekarze podejmują je, kierując się nie ideologią, a dobrem pacjentek.

Komu się może nie podobać wazektomia? Jeżeli zadam pytanie wprost, nie ma nikogo chętnego do podniesienia ręki. Wszyscy są zachwyceni. Wspaniała metoda, zero czynników ubocznych, szczęście rodzinne, poprawa seksualności i długowieczności. Wiwatom nie ma końca, a jednak lekarze, którzy ją stosują, spotykają się z niesformułowaną jawnie niechęcią. Co leży u jej podstawy? Jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze.

Chirurgiczne ograniczenie płodności przyczynia się do osłabienia drugiej potęgi ekonomicznej świata, ogromnych koncernów farmaceutycznych. Rocznie wykonuje się kilka, może nawet kilkanaście milionów zabiegów wazektomii, dzięki czemu partnerki operowanych nie wydadzą już nigdy ani grosza na drogie pigułki antykoncepcyjne.

Organizacje religijne też tracą miliony owieczek, nierodzących się, niebiorących ślubów, które nie umierają i nie zasilają kasy w czasie cotygodniowych nabożeństw.

Koledzy – ginekolodzy też gryzą palce. Pacjentki przychodziły do nich cztery razy w roku po receptę na tabletki. Po stosowaniu hormonów miały kłopoty zdrowotne, a więc poddawały się kosztownym badaniom, a następnie płaciły za inne tabletki. Gdy się zagapiły i istniało podejrzenie ciąży, biegły po tabletki wczesnoporonne. Jeżeli zaszły w ciąże, a nie chciały rodzić, przychodziły na aborcje. Jeżeli w danym państwie rządziła partia liberalna, zabieg był legalny i stosunkowo tani. Gdy władza trafiła do rąk konserwatystów, aborcja miała znamiona przestępstwa, a za przestępstwo popełnione z premedytacją pacjentki płaciły kilka razy więcej.

Kolejnym kwiatkiem są względy polityczne. Europa, w obecnym kształcie demograficznym, staje się przeżytkiem. Ludzie są leniwi, nie chce im się ani rodzić, ani wychowywać dzieci, a większość z tych, które pojawiają się obecnie, były poczęte mniej lub bardziej przypadkowo. Zachęty w postaci dopłat socjalnych okazały się jedynie obciążeniem budżetu państwa. Jak praktyka dowodzi, nie miały najmniejszego wpływu na liczbę ludności.

Osoby poddające się wazektomii nie przyczyniły się do pogłębiania kryzysu demograficznego, ale wprost przeciwnie: świadomie poddały się zabiegowi dopiero po urodzeniu trojga lub czworga dzieci, dzięki czemu współczynnik dzietności u naszych pacjentów wynosi 2,32, a w pozostałych populacjach 1,3. Przyczyniają się do dynamicznego odmłodzenia społeczeństwa. Malkontentów jest o wiele więcej, ale lawirowanie między rafami niechęci niczego nie wnosi.

Próby łączenia ekonomii z dobrem pacjentów również prowadzą na manowce. Wazektomia jest jednym ze słupów milowych współczesnego świata, świata Ery Wodnika, gdzie dobro pacjentów jest ważniejsze od partykularnych interesów koncernów czy żyjących na ich garnuszku polityków.

Jednego już dzisiaj jestem pewien: zapoczątkowanych przeze mnie procesów nie będzie można już zablokować, i jest to sukces, jakiego nikt i nigdy nie będzie mnie w stanie pozbawić.