Pełna mobilizacja merytoryczna

Może to dziwne, ale większe pojęcie o wazektomii mieli potencjalni pacjenci od lekarzy, którzy z niewiadomego powodu bali się jej jak diabeł święconej wody. Jakby na niewypowiedziane zamówienie przyjechała do mnie para z Kielc. Byli bardzo sympatycznymi młodymi ludźmi. Mieli już dwoje dzieci, a trzeciego już nie chcieli. Ich wybór, ich prawo. Kupili pigułki hormonalne, ale przed podjęciem stosowania przeczytali ulotkę. Po zapoznaniu się z treścią mężczyzna chciał pójść na policję i zgłosić popełnienie przestępstwa, uznając – skądinąd słusznie – że skuteczność leku była porównywalna do zachęcania do spożywania zatrutego cyjankiem ziarna, służącego do tępienia szczurów. Sprzedawanie trucizny w aptece, i to jeszcze na receptę uznał za wysoce naganne. Żona jakoś go uspokoiła i następnego dnia poszli na konsultację do pani ginekolog. Gdy wspomnieli o chęci poddania się wazektomii, lekarka uciekła z krzykiem z gabinetu. Obawiała się prowokacji, aresztowania, zresztą nie wiadomo czego. Nie dało się z nią w ogóle rozmawiać. Kuriozalna reakcja wynikała z braku elementarnej wiedzy o istocie zabiegu, pomijając chorobliwą podejrzliwość.

Miałem dobre chęci, ale to zdecydowanie za mało. Potrzebna mi była konkretna wiedza, a ją mogłem zdobyć we wspaniale zaopatrzonej Głównej Bibliotece Lekarskiej. Przeszedłem się po sali czytelni, gdzie było wiele amerykańskich książek dotyczących chirurgii. Poprosiłem bibliotekarkę o przywiezienie mi ich do stolika. Po kilkunastu minutach podjechała do mnie z wózkiem mogącym z powodzeniem przewozić standardowe palety i wskazała ręką kilkadziesiąt ciężkich tomów. Była to lektura na tygodnie, może nawet miesiące. Bardzo lubiłem grzebać w czytelni, ale nie aż tak, żeby chcieć się tam przeprowadzić.

Miałem trochę szczęścia. Już w trzeciej książce znalazłem precyzyjny opis zabiegu. Dokładnie, krok po kroku, z rysunkami, przekrojami i wspaniałym chwytem nasieniowodu trzema palcami. Zacząłem sobie te palce układać, wyginać, ale nic mi nie wychodziło. Na rysunku było proste, w realu znacznie mniej. Ćwiczenia w powietrzu nie wiele dały. Odłożyłem je na później i poprosiłem o skopiowanie tekstu.

W domu zrobiłem herbatę i siadłem spokojnie do tłumaczenia. Nie jestem biegłym tłumaczem, ale doświadczenie robi swoje. Cierpliwie, słowo po słowie wgryzłem się w sens przekazu. Wszystko tam było szczegółowo opisane. Uchwycić nasieniowód trzema palcami, rozwarstwić skórę, znieczulić, a gdy powstanie dziurka, nasieniowód sam wysuwa się na zewnątrz. Dalej jest już z górki. Niby proste, ale musiał być w tym jakiś haczyk, o czym świadczyła cena zabiegu oscylująca, po przeliczeniu dolarów, wokół dwóch tysięcy złotych. Gdyby to było proste jak pstryknięcie, cena za zabieg byłaby porównywalna do zastrzyku, czyli kilkadziesiąt złotych. W domu miałem lepsze warunki do ćwiczeń palców. Na oknie wisiała firanka, były sznurki, które znakomicie imitowały nasieniowód. Po kilku próbach udało mi się jako tako powtórzyć książkowe zalecenia. Nie było to wygodne, ale miało sens. Konieczna była wprawa i żmudne ćwiczenie aż do czasu, gdy robiłem to niemal automatycznie. Wyobrażałem sobie pacjenta i w powietrzu, w jakimś piątym wymiarze przeprowadzałem zabiegi. Powtarzałem wszystkie czynności do znudzenia, łącznie z rozmową z pacjentem, co może zakrawało na chorobę psychiczną, ale co mi tam. Nikt tego nie słyszał, a poza tym nawiązanie ciepłych relacji lekarz – pacjent jest bardzo ważnym elementem każdej terapii.

Mężczyźni to bardzo ciekawe stworzenia. Potrafią z błyskiem oczu iść na samobójcze szarże na bagnety czy galopować w kierunku strzelających armat, ale pocą się jak myszy, gdy mają siąść na fotelu dentystycznym. Co czują na widok stołu operacyjnego, na którym mają oddać w moje ręce swoje bezcenne Klejnoty? Jeżeli się już zdecydują i przyjdą, to należy ich przekonać, że była to najlepsza decyzja w ich życiu. Dzięki ich odwadze partnerki będą spokojne, nie zagrożą im konsekwencje stosowania pigułek, a kilka minut niedogodności na fotelu jest przecież niczym w porównaniu z wizytą u dentysty.

Gdy już wizualnie i teoretycznie mogłem rzucić wyzwanie losowi, dałem ogłoszenie o gotowości przeprowadzenia zabiegu. Ku memu zaskoczeniu odzew był natychmiastowy. Może nie rozdzwoniły się telefony, ale miałem kilka poważnych rozmów, co świadczyło o zmierzaniu w dobrym kierunku. Szczególnie wiążąca była deklaracja zaprzyjaźnionego dziennikarza, który już zaraz chciał przyjechać na zabieg. Mam duże poczucie humoru, ale nie aż takie, żeby z powietrznych ćwiczeń beztrosko przeskoczyć na pacjenta i udawać, że wszystko jest w porządku.

Musiałem zobaczyć wazektomię w praktyce, w realu, na stole operacyjnym. Byłem już teoretycznie wyedukowany, ale sucha wiedza miała się nijak do praktyki. Ktoś musiał mi pokazać, jak się to robi. Zadzwoniłem do kolegi w Częstochowie i zaproponowałem mu przeprowadzenie zabiegu. Był doświadczonym i uznanym urologiem. Może nie bardzo wiedział, czego się po nim spodziewam, ale przecież zabieg nie był trudny, dlatego nie powinien być dla niego jakimkolwiek problemem. Założyłem, że przed przyjazdem zapozna się ze szczegółami zabiegu w fachowej literaturze, a ja będę mógł z pozycji asystenta zweryfikować swoje teoretyczne przemyślenia.